To cougar or not to cougar

30.09.2021 Parship Redactie

Het is een cliché dat leeftijd relatief is. Maar clichés hebben altijd een grond van waarheid. Je administratieve leeftijd verhoudt zich tot je innerlijke leeftijd, als de exacte thermometer tot je subjectieve gevoelstemperatuur.

Min drie lijkt veel kouder als je in een natte bikini op de hoek van een winderige straat een taxi probeert tegen te houden (vraag me niet hoe je in die situatie zou kunnen verzeilen), dan wanneer je ingeduffeld een schnaps drinkt aan de après-ski bar. Wel, al is de datum op je paspoort helaas onwrikbaar, op je relationele vervaldatum zit wel wat marge.

Rijpe vrouwen met jongere mannen, het is in. Het staat in de boekjes en het komt steeds vaker voor. Oude mannen met prille bimbo’s aan hun arm lopen al eeuwen rond, maar de ‘cougars’ zijn een recenter fenomeen. Ik was er niet echt mee bezig. Overigens toen ik zelf een jaar of twintig was, viste ik in de poel der dertigers. Die van testosteron rond stuiterende surferboys liet ik aan mij voorbijgaan. Ik kickte vermoedelijk op ervaring en intellect. Niet rijp, niet willen. In mijn enthousiasme zou ik mijn lovers op de duur bijna uit bejaardentehuizen ontvoerd hebben. Het record was 23 jaar verschil, hij ouder dan ik. Ik herinner me dat het iets mondains had, en de humor en de seks zat goed. Natuurlijk vroeg er wel eens een kelner wat mijn ‘vader’ wou drinken, maar mannen zitten daar niet mee.

Een decennium later wanneer ik zelf de kaap van dertig overschreed, leek het plots bad timing. De rijpe veertigers van dienst hadden hun midlife bedwongen en waren vaak terug naar af, klaar voor het 50+ abonnement en tripjes met de kleinkinderen. De mannen van mijn eigen leeftijd liepen liever nog wat achter ‘meisjes’.

Ik was thirtysomething en alleen. Geparkeerd in de schuif van de minder interessante potentiële partners. Tot… mijn onderbuurjongen zich kwam outen en me een mooi staaltje puppylove cadeau deed. Ik was vertederd, geamuseerd en onbetwist vereerd. Het kwam echter niet in me op wat met zo’n knaap van vooraan in de twintig te beginnen. Een jaar van lieve attenties en smachtende blikken gingen voorbij vooraleer ik zwichtte. Of liever voor ik de switch kon maken van ouder naar jonger.

Het bleek algauw dat mijn jonge vriend in vele opzichten ouder was dan ik. Behoudsgezinder, meer hypochonder, minder wild. Hij was uit op zekerheden, ik niet. We kregen een kind. Een fantastisch kind. Volgens American Scientist ligt dat aan de goede genen combo van jonge vader met oudere moeder. Heil! Het was nochtans geen voorbedachte rade. Zag ik de vader van mijn kind als een jongere man, een toyboy? Nee natuurlijk niet. Ik werd pas aan zijn ‘achterstand in jaren’ herinnerd toen hij die op zijn beurt wou inhalen met zijn net afgestudeerde Koreaanse kinesiste.

Ik was weer alleen en zo mogelijk in een nog slechtere schuif gedumpt: die van de middelbare vrouwen met tienerdochter. Mijn leeftijdsgenoten vielen veelal nog steeds op jonkies, maar nu verkeerden ze in de fase graag  aan de opborrelende kinderwens van de jongedames te voldoen. Met wallen van de slapeloze nachten, sjokten ze achter kinderwagens. Voor mij zag het er niet fraai uit.

Na een jaar knutselen met de potscherven van mijn ego hing er plots weer romantiek in de lucht. En volgens de alles of niets regel, diende zich een schare  vrijers aan. Ze hadden een ding gemeen: gemiddeld waren ze tien jaar jonger dan ik. Stuk voor stuk, fijne, goed uitziende kerels zonder kinderen. De nieuwe generatie dertigers was blijkbaar uit ander hout gesneden dan hun voorgangers. Ze bleken dol op antiek! Wat zochten ze bij mij? Allesbehalve een moeder kan ik je verzekeren. Maar misschien wel een kant-en-klare thuis, een leven dat niet meer van scratch moest ingericht worden. Een vrouw die niet om zaad voor kinderen zeurde. Iemand die hen wist te waarderen, zonder met hen te concurreren. Het relativeringsvermogen van de 40-plusser was mooi meegenomen.

Hoe dan ook, nu drie jaar later beleef ik nog steeds (met een van hen) de relatie van mijn leven. We zijn super compatibel. Kick ik op de jongere man? Totaal niet, elk jaar vind ik hem mooier worden. Geloof me, wie langer dan een fling met een jongere partner samen blijft, houdt zich duidelijk niet met leeftijd bezig. Het is geen issue. Natuurlijk ben ik zoals alle vrouwen heel kritisch op mezelf en vraag me soms af of hij de tand des tijds ook zo aan mijn looks ziet knagen. Maar hij focust blijkbaar op andere dingen, op trekjes die niet verschrompelen maar in tegendeel alleen maar beter worden.

Ik weet niet wat het zal geven als ik op een dag mijn menopauze binnen struikel. Wie ik zal worden, of voor hem al zijn. Maar dat weten we ook niet voor we een kind krijgen of  zes treden ineens op de carrièreladder nemen. Ik weet alleen dat ik nu gelukkig ben, met een mens van een andere bouwjaar die toch heel goed bij me past. En zelfs al zouden Demi Moore, Madonna of Susan Sarandon het pad geëffend hebben voor de zogenaamde modieuze cougar-trend… een levendige relatie werkt beter dan botox.